Çocuklarımla okumak istediğim bazı kitapları, itiraf etmeliyim ki; kendim için alıyorum aslında.
Teneke Orman bunlardan biri, en karanlık ve umutsuz zamanlarda neşelendiren bir hikaye.
Yaşlı bir adamı anlatıyor kitap. Adam, kimsenin yaşamaktan mutlu olmayacağı bir yerde, renksiz bir dünyada, her gün yapması gereken şeyleri yapıyor ve yine “her sabah dışarıdaki dünya hala eskisi gibi” akıp gidiyor. O kadar bunaltıcı hissettiriyor ki ilk sayfalar, eğer benzer dönemler hissediyorsanız kalbinizin ta ortasına gelip oturuyor bu duygu.
Ardından kitabın en sevdiğim yeri geliyor.
“Bir gün, yaşlı adamın dikkatini çeken bir şey, kafasında bir düşünce tohumuna dönüştü.”
İşte işler bu noktada değişmeye başlıyor. Kitabın deyimiyle “bir düşünce tohumu” sahiden adamın o yalnız ve renksiz hayatından ışıklı ve renkli bir bahçe yaratıyor. Bu “düşünce tohumu” sayesinde, adam bahçesini ışıklarla donatıyor ve hikaye gelişiyor. Haliyle çevresel mesaj vermek için çok doğru bir materyal ama ben oraya odaklanmadım pek. Sizin tercihinize kalmış. Bence düşünce tohumu diye betimlenen şeyi, kafamızda dilediğimiz gibi şekillendirebiliriz. Hikayenin bu aşamasında küçük okurumuza “sen olsan ne yapardın?” diye sorabiliriz. Hem kitap da buna izin veriyor zaten.
Ben çocuk kitaplarında, mesajın ya da durumun büyük bir kısmının bizim hayal gücümüze bırakılmasını seviyorum. Bir yetişkin olarak; adamın kendi masalının sonunu değiştirmesi bende hayranlık uyandırıyor. Kitap boyunca ettiğimiz sohbeti, çocuklarla dilediğimiz bir orman sayfasını renklendirerek nihayetlendirdiğimiz oluyor. Çok seviyorlar genel olarak boyama fikrini ve nasıl istersek öyle yapabileceğimizi görmeyi.
Yazar Helen Ward da aslında aynı zamanda çizer. Sanatçıların arasında büyümüş ve hikayeler yazmayı seviyor. Çizimleri Wayne Anderson yapıyor. Yazarla çok uyumlu bir şekilde yarattıkları hissediliyor. Ben çizimlere hayran oldum. Renkler ve renksizlik kasveti hissettiriyor. Yaşlı adamın ilk sayfadaki umutlu yüzü ve hikayenin sonundaki yeni dünyası gerçekten müthiş. Sahiden inanıyorsunuz ormanın kimsenin gitmek istemeyeceği bir yerden, herkesin yaşamak isteyeceği bir bahçeye evrilmesine.
Yaş grubu düşünecek olursak, dikkatlerini dağıtacak kadar uzun ve derinlikli bir hikaye olmadıkça, ben genellikle mümkün olan en yakın zamanda okumaya başlıyorum bu tür kitapları. Hiç değilse resimlere bakabiliyoruz, gördüklerimiz hakkında konuşabiliyoruz.
Her şey hayal kurmakla başlıyor, düşünmekle, küçük ışıklarla kendi bahçemizi ışıtmakla… Gerisi mutlaka geliyor. Korkunç ve karanlık günlerini yaşamakta olduğumuz evrende, bunu kendimize de hatırlatmakta fayda var. Yetişkin aklım ve çocuk kalbimle sık sık okuyorum bu kitabı.
*
Bu yazı BlogcuAnne.com istesinde yayınlanmıştır.
Yorum yapılmamış