“Bense uzun uzun düşündükten sonra, dedemin dediği gibi, birileri seni sevdikçe ölünmeyeceğine ikna olmuştum. Ölen insanı göremeyeceğimize göre, başka bir şeye dönüşüyor demekti. Ve eğer bir dönüşüm söz konusuysa, eskiden çok hoşuna giden bir şeyi seçiyordu. Öyleyse anneannem kesinlikle bir kaz olmuştu.”
Çocuk kitaplarına sığındığım bir hafta okuyabildim bu kitabı. Bazı kitaplar zamanını bekliyor, aylar önce alıp kitaplığıma kaldırmıştım. Çocuklarımın ateşli hastalıklardan iyileşmeye doğru ilerlediği, benim yorgun olduğum uzun bir yaz öğleden sonrasında okudum.
Kitabın gerçek kahramanı Dede gibi görünse de, bence Kiraz Ağacı. Tonino çok tanıdık bir çocuk, köydeki dedesi ve anneannesine bayılıyor. Şehirdeki sıkıcı ve gri yaşamın aksine orası harika geliyor. Annesi doğduğunda dedesinin diktiği kiraz ağacı Felice ve anneannesinin kazı Alfonsina onun en iyi arkadaşları oluyor. Bir kahramanlık ya da örnek çocuk hikayesi değil. Aksine Tonino normal bir çocuk, yaramazlık yapıyor, ebeveynlerini bezdiriyor.
Kitap su gibi akıyor, çeviri öyle tatlı ki, çeviri olduğu hissedilmiyor. Sanırım 8,9 yaş için uygun olabilir, oralara henüz çok hakim değilim. Bence ölüm gibi ağır konuları hafifletecektir. Bu da her kalbe iyi gelebilecek bir özelliği olabilir.
Bazen mesele gerçekten sadece bir ağaç olabiliyor. Ben o küçük Tonino’nun kitabın sonundaki mükemmel direnişini çok umut verici buldum. İçimdeki bıkıp usanmış yetişkine nefes oldu.
“Ama madem ağaçlar nefes alıyor, neden gülmesinler ki?”
Yorum yapılmamış