Hiç aşık oldun mu? Berbat değil mi? Seni savunmasız kılar. Göğsünü ve kalbini açar. Böylece biri içeri girip seni darmadağın edebilir. Tüm o savunmaları inşaa etmişsindir, kendine bir zırh yapmışsındir ki, hiçbir şey seni incitemesin. Sonra aptalin teki, üstelik herhangi bir aptaldan hiç farkı olmayan biri saçma yaşamına sızar. Ona kendinden bir parça verirsin. Istememiştir bile. Günün birinde sersemce bir şey yapar, bir öpücük ya da gülümseme, ve hayatın artık senin olmaktan çıkar. Aşk esir alır. İçine girer. İçin içini yedirtir ve karanlıkta ağlatır. “Arkadaş kalalım” ya da “ne kadar anlayışlısın” kadar basit bir cümle cam kesiği gibi kalbine doğru ilerler. Aşk acıtır. Sadece hayalinde değil. Zihninde değil. Ruhun acır, içine girer ve seni paramparça eder. Hiçbir şey bunu yapamamali, özellikle de aşk. Aşktan nefret ediyorum.
Have you ever been in love? Horrible isn’t it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses. You build up a whole armor, for years, so nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life… You give them a piece of you. They didn’t ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn’t your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like ‘maybe we should be just friends’ or ‘how very perceptive’ turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It’s a soul-hurt, a body-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. Nothing should be able to do that. Especially not love. I hate love.
Neil Gaiman, The Sandman
Yorum yapılmamış