Kapağındaki muzur bakışlı çocukları sevimli bulup almıştım bu kitabı. Kitap sahiden üç haylaz erkek çocuğu ve annesini anlatıyor. Çocuklar yaramaz ve neşeliler.
Bir gün anneleri yemek yaparken alışverişe gitmek durumunda kalıyor ve anahtarını evde unutuyor. Sonra eve dönüp kapıyı çaldığında, çocuklar hiçbir şekilde anahtarı ona uzatmıyor. Çünkü kapıdakinin anneleri olduğuna inanmıyorlar ve sonra da inanmamış gibi yaparak oyunu sürdürüyorlar.
Öncelikle çizimler çok tatlı. Annenin sinirlendiği anlara kıkır kıkır gülüyoruz. Evlerinin karman çormanlığında kendimizi buluyoruz. Çeviri başarılı ve kitabın şiirsel akışı çok doğal.
Kitap bence her 3 yaş itibariyle okunabilir. Bence pek uyku öncesi kitabı değil, gün içinde okumayı tercih ediyorum. Uyku öncesi için nihayetinde uykuyla bitenler daha iyi olabiliyor.
Çizimlerin üzerine konuşmak, çocuklara isimler uydurmak mümkün. Biz bir de; başımıza benzer bir şey gelse ne yapardık onu konuşuyoruz. Elbette evde hiç yalnız kalmadılar ama bu tür durumlar için aralarında parola geliştirmeleri gerektiğine karar verdik. Ve bu gerçekten de iyi bir fikir.
Benim bu kitapla ilgili en sevdiğim şey, diğer ebeveynden hiç bahsetmiyor oluşu. Yani sadece annenin olduğu bir aile ve çok normal. Bu konuda mesaj vermek, olumlu duygu aşılamak gibi amaçlarla yazılmış kitaplar yerine, böyle kendiliğinden ruha şifa olanları tercih ediyorum. Pekala bir anne üç oğluyla bir aile olabilir, başlarından sıradan ve komik maceralar geçebilir.
Kitap çabucak bitiveriyor ve yazar “Öykümüz de burada bitti. Ama kim bilir o akşam anneleri üç afacana ne ceza verdi?” diye soruyor. Bunu aramızda konuştuğumuzda benim çocuklarım uygun bir ceza bulamadılar ve ben olsam ceza vermeyeceğim konusunda mutabık oldular. Bu da aklıma şu Yiğit Özgür karikatürünü getirdi ve kendi kendime epey eğlendim.
Bu yazı ilk olarak BlogcuAnne.com‘da yayınlanmıştır.
Yorum yapılmamış